Błogosławieni

Bł. ks. Stefan Wincenty Frelichowski

Urodził się 22 stycznia 1913 r. w Chełmży i tam ukończył szkołę. W 1927 r. wstąpił do harcerstwa, a cztery lata później rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. 14 marca 1937 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

Kapelan biskupa chełmińskiego, Stanisława Okoniewskiego, w Pelplinie. Od 2 lipca 1938 r. wikariusz parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Toruniu. Aresztowany 11 września 1939 r. Uwolniony i aresztowany ponownie 18 października 1939 r., osadzony w forcie VII w Toruniu, a następnie przewieziony do obozów w Stutthofie, w Sachsenhausen, a w grudniu 1940 r. do Dachau.

W obozach organizował życie religijne, modlitwy, Msze św., sakrament pokuty. W 1943 r. jako więzień Dachau sparafrazował wiersz Juliusza Słowackiego, pisząc zamiast: „Smutno mi Boże” – „Radosnym Panie” (fragment):

Radosnym Panie! Nie siedzę bezczynnie
Z Chrystusa życiodajną łącząc się ofiarą,
Gdy bracia moi za Ojczyznę walczą…
Więc że więzień za Ojczyznę walczyć może…
Radosnym, Boże!

Zmarł 23 lutego 1945 r. na tyfus plamisty i zapalenie płuc. Beatyfikowany 7 czerwca 1999 r. przez Jana Pawła II.

Bł. ks. Józef Jankowski

Urodził się 17 listopada 1910 r. w Czyczkowach (par. Brusy). Ukończył Collegium Marianum w Wadowicach. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie. 2 sierpnia 1936 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

Pracował jako katecheta w Ołtarzewie. Wyróżniał się głęboką modlitwą, ujmującą dobrocią, rzetelnym wypełnianiem obowiązków oraz odwagą w obronie wolności i godności człowieka.

Wyznał: „Za najszczęśliwsze uważam chwile w swym życiu, które przepędziłem na serdecznej modlitwie, w bezpośrednim obcowaniu z Bogiem”. Uczył: „Nie godność, nie władza daje szczęście, ale zbliżenie się do Boga – miłość”.

Aresztowany 16 maja 1941 r. przez gestapo, przewieziony na Pawiak, a następnie do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Zmarł 16 października 1941 r. Beatyfikowany 13 czerwca 1999 r. przez Jana Pawła II.

Bł. o. Hilary Paweł Januszewski

Urodził się 11 czerwca 1907 r. w Krajenkach k. Tucholi. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Gręblinie (par. Wielki Garc). Tam spędził dzieciństwo. W 1927 r. wstąpił do Zakonu Karmelitów w Krakowie. Swoją formację i studia odbywał we Lwowie, Krakowie i Rzymie, gdzie 15 lipca 1934 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Posługiwał jako prefekt i profesor krakowskiego seminarium karmelitów. 1 listopada 1939 r. został przeorem klasztoru w Krakowie. W miejsce innego zakonnika oddał się w ręce gestapo 4 grudnia 1940 r.

Był więźniem obozów w Sachsenhausen i Dachau. Ciężką pracą oraz przykładem życia modlitewnego służył współwięźniom, dodając im otuchy. Na dwa miesiące przed wyzwoleniem dobrowolnie podjął się posługi wśród, przebywających w oddzielnej części obozu, więźniów zarażonych tyfusem plamistym. Przygotowując się do tej służby, powiedział jednemu ze współbraci w kapłaństwie: „Decyzję podejmuję w pełni świadomości ofiary ze swego życia”.

Wśród cierpiących apostołował 21 dni. Zarażony tyfusem zmarł 25 marca 1945 r. Beatyfikowany 13 czerwca 1999 r. przez Jana Pawła II.

Bł. ks. Bronisław Komorowski

Urodził się 25 maja 1889 r. w Barłożnie (pow. starogardzki). Ukończył Collegium Marianum i Wyższe Seminarium Duchowne w Pelplinie. 2 kwietnia 1914 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

Duszpasterz w Łęgowie i parafii św. Mikołaja w Gdańsku. Działacz religijny i patriotyczny. Od r. 1924 duszpasterz kościoła dla Polaków św. Stanisława, biskupa i męczennika w Wolnym Mieście Gdańsku.

Aresztowany 1 września 1939 r. i wywieziony do obozu Stutthof. Współwięźniowi wyznał: „W obozie, wykonując poniżające prace, czułem się jak na ambonie na oczach więźniów. I dbałem o to, żeby kazanie dobrze wypadło. Myślę, że to były moje najlepsze kazania”.

Rozstrzelany w Wielki Piątek, 22 marca 1940 r. Beatyfikowany 13 czerwca 1999 r. przez Jana Pawła II.

Bł. s. Heliodora Matuszewska

Urodziła się 8 lutego 1906 r. w Starej Hucie (par. Lipinki, pow. świecki). Przyjęta do nowicjatu Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu w Grodnie 8 stycznia 1933 r. Po pierwszych ślubach w 1935 r. z uśmiechem i pokorą służyła rodzinom, dzieciom oraz chorym w domu sióstr nazaretanek w Nowogródku.

Gestapo 17 lipca 1943 r. aresztowało około 120 mężczyzn z Nowogródka. Wszyscy więźniowie mieli być straceni. Siostry modliły się, by Bóg przyjął ich ofiarę i ocalił skazanych: „Boże jeśli potrzebna ofiara z życia, niech raczej nas rozstrzelają, aniżeli tych, którzy mają rodziny.”

Wszyscy aresztowani mężczyźni, za których siostry ofiarowały swoje życie, przeżyli wojnę. Aresztowana wraz z siostrami 31 lipca 1943 r. Rozstrzelana 1 sierpnia 1943 r. Beatyfikowana 5 marca 2000 r. przez Jana Pawła II.

Bł. ks. Franciszek Rogaczewski

Urodził się 23 grudnia 1892 r. w Lipinkach (pow. świecki). Ukończył szkoły w Lubichowie, Chełmnie i Collegium Marianum w Pelplinie. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. 16 marca 1918 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

W czasie I wojny światowej służył rannym jako sanitariusz. Duszpasterz w Nowym Mieście Lubawskim, w par. Najświętszego Serca Jezusowego w Gdańsku – Wrzeszczu oraz w parafiach św. Brygidy i św. Józefa w Gdańsku.

Działacz religijny i patriotyczny. 31 stycznia 1930 r. mianowany proboszczem, mającego powstać, kościoła Chrystusa Króla w Gdańsku. W styczniu 1935 r. w obecności bp. E. O’Rourke i kard. A. Hlonda wręczył Piusowi XI memoriał z prośbą o utworzenie parafii dla Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku.

Aresztowany 1 września 1939 r. i wywieziony do obozu Stutthof. Współwięźniów umacniał słowami: „Jak nas tu rozstrzelają, to zobaczymy się w niebie”.

Rozstrzelany 11 stycznia 1940 r. Beatyfikowany 13 czerwca 1999 r. przez Jana Pawła II.

Bł. s. Marta Maria Wiecka

Urodziła się 12 stycznia 1874 r. w Nowym Wiecu k. Skarszew. Ochrzczona w kościele filialnym parafii skarszewskiej w Szczodrowie. Wychowana w katolickiej rodzinie, pielęgnującej tradycje patriotyczne.

26 kwietnia 1892 r. została przyjęta do postulatu Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w Krakowie. Po odbyciu nowicjatu otrzymała strój zakonny 21 kwietnia 1893 r. i została posłana z posługą pielęgniarki do Szpitala Powszechnego we Lwowie. Od 15 listopada 1894 r. została przeniesiona do szpitala w Podhajcach. Pierwsze śluby zakonne złożyła 15 sierpnia 1897 r. W październiku 1899 r. rozpoczęła posługę w Bochni, a od 4 lipca 1902 r. w Śniatynie k. Kołomyi (obecnie na Ukrainie).

Podobnie jak całe życie siostry Marty obfitowało w czyny miłości, tak również jej śmierć stała się aktem, którego źródłem była autentyczna miłość do Boga i bliźniego. Świadoma niebezpieczeństwa dobrowolnie podjęła się dezynfekcji pomieszczenia po chorej na tyfus plamisty, wyręczając innego pracownika – młodego ojca rodziny. Nazajutrz pojawiły się objawy choroby, która w bardzo krótkim czasie doprowadziła do śmierci.

W jednym z listów do rodziców napisała: „Któż może pojąc to szczęście, jakie daje zjednoczenie z Oblubieńcem? Jest to droższe nad wszystko, co w niebie i na ziemi”.

Jako siostra pielęgniarka służyła i apostołowała 11 lat. Zarażona tyfusem, zmarła 30 maja 1904 r. w Śniatynie. Beatyfikowana we Lwowie 24 maja 2008 r.